با توام ای سهراب

غریبه ی آشنا

غریبه آشنا... دوسـتت دارم بیا...

با توام ای سهراب
ای به پاکی چون آب
یادته گفتی بهم؟
(تا شقایق هست زندگی باید کرد)
نیستی سهراب ببینی که شقایق هم مرد
دیگه باید به چی دل رو خوش کرد؟
یادته گفتی بهم؟
(اومدی سراغ من
نرم و آهسته بیا
که مبادا ترکی برداره
چینی نازک تنهایی من؟)
اومدم آهسته
نرم تر از یک پر قو
خسته از دوری راه
خسته و چشم به راه
یادته گفتی بهم؟
(عاشقی یعنی دچار)
فکر کنم شدم دچار!
تو خودت گفتی...
(چه تنهاست ماهی اگه دچار دریا باشه)
آره تنها باشه
یار غم ها باشه
یادته میگفتی؟...
(گاه گاهی قفسی میسازم
می فروشم به شما
تا با آواز شقایق که در آن زندانیست دل تنهاییتان تازه شود؟)
دیگه حتی اون شقایق که اسیر قفسه
سهراب
ساحل یک نفسه
نیست که تازه کنه
این دل تنهای منو
پس کجاست اون قفس شقایقت؟
منو با خودت ببر به قایقت
راست میگفتی...
(کاش مردم دانه های دلشان پیدا بود)
آره
کاشکی دلشون شیدا بود
من به دنبال یه چیز بهترینم سهراب
تو خودت گفتی بهم...
(بهترین چیز رسیدن به نگاهیست که از حادثه ی عشق تر است!)